Op 31 augustus 2024 was het zover: ik zou gaan vertrekken naar Curaçao, om daar in ieder geval de aankomende jaren te gaan wonen en werken. Een enorme stap, waar al veel voorbereiding in had gezeten, stond nu echt voor de deur.
Afscheid en cadeaus
De vrijdagavond voor mijn vertrek waren mijn broer en zussen nog langs gekomen, en hadden we er nog een gezellige avond van gemaakt. Er werd vooral veel gelachen, het voelde echt als een warm afscheid. Ik had ook aangegeven bij mijn vrienden en familie dat ik geen zin had in een Hello/Goodbye tafereel op het vliegveld, en daar hield iedereen zich gelukkig netjes aan.
Op de zaterdagochtend dat ik mijn grote stap ging maken, kon ik nog enigszins uitslapen en rustig voorbereiden. Het vliegtuig vertrok pas om 14:55, en er werd geadviseerd niet meer dan twee uur van te voren aanwezig te zijn. Volgens de Schiphol app was het niet druk, en zou alles precies volgens schema moeten verlopen. Na een kort samenkomen en nog wat leuke cadeautjes van mijn familie, waaronder een prachtig portret dat mijn neef had getekend en gehaakte KLM-poppetjes van mijn moeder, was het tijd om te vertrekken.
Inchecken en de Stroopwafelinspectie
Door mijn ouders werd ik naar Schiphol gebracht, waarna we samen naar de incheckbalie wandelden. Voor de vlucht naar Curaçao om 14:55. Maar dan moet je net mij hebben: ik vloog met KLM, niet met Corendon, en die vertrokken tegelijk! Dus met mijn twee koffers, handbagage en rugtas (en mijn ouders) hup de hele luchthaven over naar de juiste bagage-balie. Na een kort maar fijn tot ziens met mijn ouders namen we afscheid, en liep ik solo door. Schiphol heeft van die zelf-incheckbalies voor koffers, en die werkten snel en zonder problemen. Na het inchecken liep ik door naar de security.
Daar ging het toch nog even bijna “mis”. Mijn handbagage werd eruit gepikt voor een extra controle. De oorzaak? Een stroopwafelblikje dat ik als afscheidscadeau van mijn collega’s had gekregen. Blijkbaar verdacht genoeg voor een extra check, maar na het openen en tonen van de gevaarlijke inhoud (een kaartspelletje) bleek alles in orde, en mocht ik verder. Wel lachen dat mijn collega’s me toch nog even onbewust in de maling hadden genomen.
Schiphol-koffie
Na de controle had ik nog wat tijd over, dus besloot ik mezelf te trakteren op een kop koffie en een broodje. Een soort klassieker van mij op Schiphol, een soort start van een reis waarvan je weet dat alles duurder gaat zijn dan je gewend bent. Dus ik rekende mijn tien euro koffie-met-broodje af, en ging er even rustig voor zitten. Het boarden zou pas over een tijdje plaats vinden, en ik ben niet zo’n fan van veel te vroeg bij de gate in de rij gaan staan om vervolgens toch altijd op je al gereserveerde plek terecht te komen. Vanaf het café had ik ook mooi zicht op het vliegtuig dat mij naar de Cariben ging brengen, dacht ik…
Vertraging bij de Gate
Bij de gate aangekomen leek alles in orde. Het boarden zou elk moment beginnen, maar toen klonk er ineens een mededeling: “Wegens technische problemen moet het vliegtuig vervangen worden. De verwachte vertraging is minstens een uur.” Daar ging mijn geplande vertrek. Ondanks mijn teleurstelling kon ik er weinig aan veranderen. Veiligheid voorop, natuurlijk.
Gelukkig kwam ik tijdens het wachten een oude collega tegen. Wat een verrassing! Hij bleek dezelfde vlucht naar Curaçao te hebben. Het was fijn om even te praten over mijn aanstaande emigratie. We deelden verhalen over het werken en leven op het eiland, en voor ik het wist, was dat uur voorbij. Soms is het net of alles precies op het juiste moment samenkomt.
Eindelijk Instappen
Na het wachten werd er eindelijk omgeroepen dat we konden instappen. Het boarden verliep gelukkig zonder problemen, en binnen no-time zat ik op mijn plek in het vliegtuig. Ik had een stoel met extra beenruimte, waarbij ik wel moest accepteren dat ik bij een noodgeval mensen uit de nooduitgang zou helpen. Toen de motoren van het vliegtuig begonnen te draaien, drong de realiteit ineens tot me door: voorlopig zou ik niet terugkomen in mijn vertrouwde Nederland, en stond ik er voorlopig even alleen voor in een nieuw land en een nieuwe omgeving. Curaçao zou mijn nieuwe thuis worden, en hoewel dat spannend was, voelde het goed.
De vlucht zelf verliep soepel, op een klein beetje turbulentie na. Natuurlijk net als ik even mijn benen strek, waarna ik stuiterend mijn plek op zocht en ging zitten. Met uitgestrekte benen en een entertainment systeem voor mijn neus vloog de tijd om, en was het binnen no-time alweer tijd om te landen op Hato Airport: we waren er!
TL;DR
Na elke lange blogpost vraag ik ChatGPT om mijn blog samen te vatten in twee twitter-formaat berichten van 280 tekens. Scheelt lezen, en dan ben je toch even bij!
Op 31 augustus 2024 begon mijn grote avontuur naar Curaçao, waar ik de komende jaren ga wonen en werken. De avond voor vertrek bracht ik door met mijn broer en zussen, een gezellig en warm afscheid. Mijn ouders brachten me naar Schiphol, waar ik na het inchecken een stroopwafelblikje bij de security moest laten controleren.
Na een veel te dure koffie wachtte ik bij de gate, waar we te horen kregen dat er een vertraging van een uur was door een vliegtuigwissel. Gelukkig kwam ik een oude collega tegen, waardoor het wachten sneller ging. Uiteindelijk kon ik instappen en vertrok ik naar mijn nieuwe thuis.
Eén gedachte over “Verhuizen naar Curaçao: Stroopwafels en vertraging”