Na een goede vlucht vanuit Nederland landde ik eindelijk op HATO Airport op Curacao; mijn nieuwe thuis voor de komende jaren. Het was bijna zeven uur lokale tijd, maar voor mijn gevoel was het al één uur ’s nachts. Toen ik de airco van het vliegtuig verliet kwam een warme deken me tegemoet. Heerlijk, een vakantiegevoel overspoelde me. Met nog een week vrije tijd voor de boeg, voor ik zou beginnen met werken, zat ik in gedachten al wat plannetjes te smeden. Maar nu eerst het vliegtuig uit.
Snel en soepel door de luchthaven
De aankomst op het vliegveld verliep verrassend soepel. Eerst door de paspoortcontrole: bijna volledig automatisch scande ik mijn paspoort en wandelde ik naar de bagageband. Een handige tip: zorg dat je het zogenaamde ED-formulier (het immigratieformulier voor Curaçao) van tevoren invult en opslaat op je telefoon. Dat scheelde me behoorlijk wat tijd en gedoe bij de douane!
De bagage kwam snel binnen, en binnen een half uur liep ik langs de douane, waar alle koffers nog even door de scan mochten, de aankomsthal in. Waar ik verwachtte te moeten zoeken naar de twee collega’s die me zouden komen ophalen, stond ik versteld dat er een hele groep klaar stond om ons op te vangen en welkom te heten! En voor ik naar mijn eerste verblijf werd gebracht, deden we samen nog even een gezellig drankje.
Het eerste verblijf: Boca Simon
De rit naar hotel Boca Simon, waar ik de eerste tijd zou verblijven, was kort en gezellig. Ik was ook behoorlijk moe, inmiddels was het een uur of negen en tikte mijn innerlijke klokje de drie uur ’s nachts aan. Het hotel ligt op de kruising van de Martin Luther King Boulevard en de bekende Penstraat.
Het hotel zelf voldeed aan de verwachtingen. Het was niet super luxe, maar ik had een eigen nette kamer met badkamer en koelkast. De keuken was gedeeld met het hele hotel, daar heb ik uiteindelijk niet veel gebruik van gemaakt. Het is toch onhandig koken als er nog drie mensen voor zichzelf bezig zijn op dezelfde pitten en op hetzelfde aanrechtblad. Maar het scheelt dat er genoeg eettentjes in de omgeving te vinden waren.
Let trouwens wel op: de locatie heet bed & breakfast Boca Simon. Je krijgt wel een (bijna dagelijks verschoond en comfortabel) bed, maar het ontbijt mag je er zelf bij organiseren!
Ochtendwandeling naar punda
Na een korte nacht – door de jetlag stond ik om 4 uur ’s nachts al klaarwakker naast m’n bed, bedacht ik me wat ik ging doen. Ik had een afspraak met de autoverhuurder om 9 uur, maar doordat ik zo vroeg wakker was, besloot ik de dag goed te beginnen met een wandeling naar de wijk Pietermaai. Door de Penstraat wandelend genoot ik van de mooie kleuren van de huizen, iets dat je niet alleen in de haven ziet (wat iedereen van de foto’s kent), maar ook in alle straten.
Erg bijzonder, en een kleine zoekslag gaf me antwoord op de vraag hoe dat kwam: ooit was er een arts op Curaçao die oogkwalen bij de bewoners constateerde. Dat kwam door de reflectie van de zon op de witte huizen, bedacht hij, en hij stelde de gouverneur voor het wit te verbannen uit het straatbeeld. En zo werd een nieuwe wet geboren: huizen mochten alleen nog meer één van de verplichte kleuren krijgen. Inmiddels geldt de wet niet meer, maar de kleuren zijn gebleven!
De wandeling leverde me meteen wat mooie plaatjes op, en gaf wat zicht op de lokale fauna. Een paar papegaaien kwetterden in de bomen, en de Gele Troepiaal kwam vrolijk naast me op een muurtje zitten. Die laatste vogel is zo veelvoorkomend als de Ekster in Nederland. En zo brutaal trouwens ook. Hij heeft wel een opvallend soort nest, een soort nest-zak waar hij van bovenaf in kruipt.





Bij terugkomst stond de autoverhuurder al klaar. Het plan was om een degelijke middenklas auto te regelen, maar uiteindelijk bleek er alleen een kleine Toyota Agya beschikbaar, een soort Indonesische variant van de Aygo. De grotere auto die ik had gereserveerd bleek per ongeluk al verhuurd, maar die ruilen ze over twee weken alsnog voor me om. Nou ja, het is niet groot, maar het rijdt, en voor nu was dat alles wat ik nodig had. En voor het formaat had het nog best wat (voor de heuvels broodnodige) pit!
Een onverwacht avontuur: koffie en hotdogs
Mijn appartement had helaas geen koffiezetapparaat, en als koffieliefhebber was dat natuurlijk een beetje een domper. Ontbijt was ook niet bij het appartement te vinden, dus ik vroeg aan de eigenaar van de locatie waar ik het best terecht kon voor koffie en een ontbijtje. Ze gaf me vervolgens een bijzondere tip: “Voor een ontbijt zit er een restaurantje naast de supermarkt daar achter. Daar hebben ze lekker hotdogs, en patatjes.” Koffie was er misschien niet, maar een hotdog met patat als ontbijt was kennelijk een goed idee. Ik heb er even om gelachen, en heb het kunnen weerstaan.
Terug in het hotel voelde ik me opgeladen, ondanks de korte nacht. Dit is pas het begin van mijn tijd op Curaçao, en de eerste indrukken zijn al zo veelbelovend. Tot nu toe is alles me nog meegevallen, en zie ik uit naar de dagen die komen gaan: een week vakantie op Curaçao voor ik mij op mijn nieuwe baan stort!
TL;DR
Na elke lange blogpost vraag ik ChatGPT om mijn blog samen te vatten in twee twitter-formaat berichten van 280 tekens. Scheelt lezen, en dan ben je toch even bij!
Na een korte nacht door de jetlag besloot ik de dag vroeg te beginnen met een wandeling naar Pietermaai. De levendige kleuren van de huizen en de kwetterende papegaaien gaven me een echt vakantiegevoel. Ik kwam zelfs een Gele Troepiaal tegen, die vrolijk naast me op een muurtje zat.
Terug bij het hotel vroeg ik om een goede plek voor koffie, maar kreeg een verrassend advies: hotdogs en patat als ontbijt bij een lokaal tentje! Ik moest er even om lachen, maar besloot dat ik de hotdogs toch maar zou overslaan. Wat een bijzondere eerste kennismaking met Curaçao!